Przepisy dotyczące budowy planu kont są dość elastyczne. Spowodowane jest to dowolnością w zakresie zwiększania lub zmniejszania liczby kont, w zależności od potrzeb. Konta można także dzielić bądź łączyć.
Łączenia dokonuje się kiedy zbyt szczegółowe księgowanie niektórych operacji staje się zbędne, np. liczba zapisów dokonywanych na tym koncie jest tak niewielka że mija się to z celem. Przykładowo można prowadzić konta o nazwach „Rozliczenie niedoborów i nadwyżek”, „Pożyczki”, „Rozrachunki wewnątrzzakładowe” bądź księgować zapisy na jednym koncie „Pozostałe rozrachunki”.
Zabiegiem odwrotnym do przedstawionego jest dzielenie kont. Odróżnia się dwa rodzaje podzielności kont: poziomą i pionową. Dzielenie poziome polega na wyodrębnieniu z jednego konta takich, które podlegają tym samym prawom co konto pierwotne, to znaczy zapisy na nich dokonywane będą identyczne, zmieni się jedynie zakres informacji na nim zawartych np. zamiast jednego konta „Środki trwałe” wyodrębnimy „Środki transportu”, „Budynki i budowle”, „Maszyny i urządzenia” itp.
Podzielność pionowa polega na wyodrębnieniu z wybranego konta określonych rodzajów zapisów i utworzenie z nich oddzielnego konta korygującego. Najlepszym przykładem jest konto „Umorzenie środków trwałych”, będące kontem korygującym do konta „Środki trwałe”. Jeżeli chcemy ustalić wartość środków trwałych pomniejszoną o ich dotychczasowe zużycie musimy „skorygować” saldo konta (stan konta) „Środki trwałe” o saldo konta „Umorzenie środków trwałych”. W praktyce oprócz „Umorzenia środków trwałych” takimi kontami korygującymi są najczęściej odpisy aktualizujące różne rozrachunki.
Nie ma jeszcze komentarzy.