Przepisy dotyczące odpowiedzialności nabywcy majątku podatnika są bardzo kontrowersyjne, ale niestety często wykorzystywane przez organy podatkowe. Ich zadaniem jest zabezpieczenie należności podatkowych przed nieuczciwymi praktykami gospodarczymi, polegającymi na przenoszeniu majątku na osobę trzecią w zamian za nieujawnione oficjalnie korzyści.
Zgodnie z tymi przepisami nabywca przedsiębiorstwa, zorganizowanej części przedsiębiorstwa lub składników majątku przedsiębiorstwa, jeżeli ich wartość jednostkowa w dniu zbycia wynosi co najmniej 15.000 zł (kwota waloryzowana zgodnie z art. 119 – od. 01.01.2007 wynosi 15.800 zł), odpowiada całym swoim majątkiem solidarnie z podatnikiem za powstałe do dnia nabycia zaległości podatkowe związane z prowadzoną działalnością gospodarczą (art. 112 § 1) przy czym odpowiedzialność ta jest ograniczona do wartości nabytego przedsiębiorstwa, jego części lub składników majątku (art. 112 § 3).
Nie ma znaczenia czy przekazanie majątku odbyło się w drodze darowizny czy też na podstawie umowy kupna-sprzedaży. O odpowiedzialności decyduje fakt nabycia majątku i jego wartość jednostkowa, a nie rodzaj zawartej umowy. Trzeba jednak pamiętać, że odpowiedzialność dotyczy tylko pierwszego nabywcy majątku. Dalsza odsprzedaż zakupionego aktywu nie powoduje przeniesienia odpowiedzialności na kolejną osobę.
Nie każde nabycie majątku uznawane jest jednak za nabycie w świetle niniejszego artykułu. Mianowicie nie uznaje się za nabycie majątku podatnika zakup dokonany w następstwie sprzedaży egzekucyjnej lub postępowania upadłościowego. Wyklucza się również z pojęcia „składniki majątku” (utożsamiane z aktywami trwałymi według Ustawy o Rachunkowości) długoterminowe należności, udzielone pożyczki i długoterminowe rozliczenia międzyokresowe (art. 112 § 2).
Zakres odpowiedzialności nabywcy nie obejmuje również tradycyjnie należności wynikających z niepobranych oraz pobranych, a nie wpłaconych przez płatników i inkasentów zaliczek oraz odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych oraz oprocentowania niezwróconych w terminie zaliczek naliczonego podatku od towarów i usług powstałych po dniu nabycia (art. 112 § 4) – przy czym przepis ten nie obejmuje nabywców będących małżonkami lub częścią rodziny podatnika, o których mowa w artykule 111 § 3 (art. 112 § 5).
Trochę inne ograniczenie zakresu odpowiedzialności wynika z faktu uzyskania zaświadczenia o zaległościach podatkowych zbywcy. Potencjalny nabywca może bowiem za zgodą zbywcy otrzymać takie zaświadczenie od organu podatkowego (w celu zapoznania się z ryzykiem). W zaświadczeniu określa się wysokość zaległości podatkowych oraz innych należności zbywającego, za które odpowiedzialność może ponosić nabywca.
Uzyskanie zaświadczenia zwalnia nabywcę od odpowiedzialności za zaległości w nim nie wykazane (art. 112 § 6). Może jednak nadal odpowiadać za zaległości oraz inne należności powstałe po dniu wydania zaświadczenia, a przed dniem nabycia przedsiębiorstwa lub składnika majątku, jeżeli od dnia wydania zaświadczenia do zbycia upłynęło 30 dni w przypadku zbycia przedsiębiorstwa lub jego części bądź upłynęły 3 dni w przypadku zbycia składników majątku (art. 112 § 7).
Nie ma jeszcze komentarzy.